Hoezo Day Zero?

Vanmorgen heb ik de blauwe bak die in de douche staat om het water op te vangen, voor het eerst laten overstromen. Het regent nu al 2 dagen aan een stuk door en het is koud, akelig koud. Dat maakt het lastig om kort te douchen, het is heerlijk onder de warme stralen. En die stortbuien motiveren ook niet echt.
Behalve dat hij uitgesteld is tot ergens in 2019, hoor je niets meer van Day Zero. De media negeren het onderwerp volledig. Hoe anders was dat toen we aankwamen. De waterrestricties blijven echter nog steeds onverminderd van kracht. De borden staan en hangen nog steeds overal. Maar je merkt wel dat mensen minder gemotiveerd raken. Het heeft hier de laatste tijd namelijk behoorlijk geregend.
Het is hier herfst. De collega’s hier hebben hun griepprik al gehad. De bomen beginnen kaal te worden, er hangen nog maar een paar gele of rode bladeren aan. De Capetonians kleden zich alsof het tien graden vriest, met wollen mutsen en donzen jacks. Soms zijn er nog mooie dagen maar het is steeds vaker maar een graad of 16 en bewolkt of regenachtig. Vanavond vliegen we terug naar het warme Nederland. We hebben er zin in. Op het vliegveld schrijf ik nu nog een laatste stukje.
We zijn net terug van een rondreis. Eigenlijk had ik deze Blog Ronnies sexshop willen noemen, omdat het mogelijk wat extra lezers zou trekken, maar helaas zijn we Ronnie per ongeluk voorbij gereden. Om dan de Blog zo te noemen, tja dat kan dan niet. Maar het verhaal is zo leuk. Ronnie had een winkel/ pub langs de route 62, zijn vrienden veranderden de naam voor de gein in Ronnies sexshop, en het succes was daar. Je kunt er een prima biertje drinken of een kopje koffie. Met een sexshop heeft het niets te maken. Angies G spot zijn we ook voorbijgereden. Desondanks hebben we ons goed geamuseerd.
We hebben dus even de toerist uitgehangen en we werden alweer verrast door de prachtige landschappen. Het is een fantastisch mooi land. We zagen een aantal stukken die we nooit eerder gezien hadden. De prachtige kust van de Garden route maar ook de droge ruige Karoo.
Stukken land waar de blanken meestal Afrikaans zijn en niet Engels. Plekken waar je overal Nederlandse namen zet. De mannen zijn er dikbuikig, sterk en robuust. Gekleed in korte broek en rijdend in een bakkie. In de restaurants krijg je boeren kos in porties die op deze mannen is afgestemd. ¬“Een man moet eten” hoorden we zeggen. Aan lullige glazen wijn doen ze hier ook niet. Meer dan 3 glazen schenken ze niet uit een fles.
De werelden van wit en zwart liggen ¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬hier net zo ver uit elkaar als in Kaapstad. Misschien nog wel verder. In Kaapstad heb je wijken waar de restaurants en kroegen vrij gemengd zijn. In het achterland zie je soms witte en zwarte jongetjes samen voetballen maar dan heb je het ook wel gehad. We bezochten in Graaff Reinet in de Karoo, een stoeptasting festival, een wijnproef evenement. Het was een volledig wit gebeuren. Wel leuk overigens en de sfeer was ontspannen. Er werd volop gedanst en de sfeer was uitgelaten. Maar een beetje mix was wel goed geweest, al was het alleen maar om ze een beetje te leren dansen. Een 4 jarige uit Khayelitsa heeft vaak al meer ritmegevoel dan de dames die we in Graaff Reinet zagen dansen.
Buiten de grote steden is vrijwel alle personeel zwart. In een lodge lopen bij het ontbijt voor 6 gasten zijn minstens 3 personeelsleden rond. Personeel kost hier vrijwel niets. Zo is het ook goedkoper om bij wegwerkzaamheden in plaats van een waarschuwingslicht een mannetje of vrouwtje in de brandende zon met een vlag neer te zetten. Het blijft zo krom allemaal.
Ik ga deze Blog eindigen. Onze vlucht naar Amsterdam gaat vertrekken. We hebben een geweldige tijd hier gehad. Kaapstad is een prachtige stad en het land fabuleus mooi. Er klopt veel niet hier. Maar er zijn ook ontwikkelingen die hoopgevend zijn hier. Doorgrond hebben we het zeker niet hier. Ik denk ook niet dat dat kan. We zijn benieuwd hoe het hier is over 10 jaar, en over 20 jaar en over 30….Maar eerst gaan we weer naar Nederland…..